نگرانی ها و اضطراب های ما ناشی از غفلت و بی توجهی ها نسبت به آن قدرت بیکران است.

“چون کودک”

زنی حدود نود ساله را مس شناختم که هرگز از هیچ چیز ناراحت نمی شد.او هیچگاه عصبی

نبود.پیوسته آرام و پرنشاط،مانند آب های زلال برکه ها.همیشه در آرامش خدایی به سر می برد.

با همه کس و همه چیز و حتی خودش در آرامش بود.از از او پرسیدند چگونه می تواند تحت همه

شرایط آسوده خاطر باشد. زن پاسخ داد:من هر شب کودکی می شوم و قبل از خواب به گوشه ای

ساکت و خاموش می روم.در سکوت به خدا فکر می کنم.همه نگرانی ها،تشویش ها و مسایل

روز را یک یک بر دامان خدا می گذارم.اگر از کاری کردهام یا حرفی که زده ام احساس

گناه کنم،اگر کسی را رنجانده باشم،این ها را در سکوت به خدا می گویم و از “او” طلب بخشایش

می کنم و بخشایش او  را می پذیرم.اگر نگران چیزی باشم آن را به خدا می سپارم و

رهایش می کنم.

اگر احساس تنهایی کنم یا تصور کنم که کسی مرا دوست ندارد همه را به خدا می گویم و آن

گاه خدا مرا در آغوش پر مهرش می گیرد.همیشه وقتی که به این ترتیب همه چیز را رها می کنم

و به خدا می سپارم،آرامش عظیمی می یابم و همه فشارها،تشویش ها

 و عصبیت ها ناپدید می شوند.

                                                                                                        ” جی پی واسوانی “

                                                             با سپاس بیکران

                                                          گروه قاصدک