زیبایی یکی از مفاهیم فلسفی است.زیبایی شناسی به معنای وسیع کلمه نظریه ای است در باب

زیبایی،به هر دو معنای جلوه ی زیبایی یعنی زیبایی طبیعی و زیبایی هنری.

ویل دورانت عقیده دارد زیبایی زاده میل است. یکی از نشانه های برجسته اینکه زاده میل است این

است که شی مطلوب پس از آن که به دست آمد زیبایی خود را از دست می دهد.آن چه می خواهیم

 برای خوبی آن نیست، بلکه برای آن خوب است که آن را می خواهیم. آبی بودن آسمان برای

 خوشایندی ما نیست،بلکه چشمان ما به تدریج با آسمان آبی خو گرفته آن را خوشایند یافته اند. لذت

طبیعی  هر شکل و رنگی به نسبت تکرار آن در سرگذشت انسان است.

«دقت در مفهوم زیبایی و هنر ما را به بازیافت بن مایه “زیبایی در طبیعت و ستایش هستند”

زیبا در هستی دلالت می کند. روشن است که این اندر یافت دوگانه است: حسی و عینی، که بر

آیینه  دریافت زیبایی طبیعت و گیتی با حواس چندگانه و ادراک ذهنی آن است: ذهنی خردمنشانه،

که در فرآیند  کارکرد ذهن،به زیبایی شناسی و آفرینش خلاق و هنرمندانه ی زبیا می انجامد و

این، همسان اندیشیدن و ادراک زمان،ویژگی انسان شدن و حضور آگاه در هستی داشتن است.

چننین می نماید که  جانوران فقط از جنبه ی حسی این اندر یافت برخوردارند. بنابراین، آدمی اگر به

کمال گراید و به کمال جویی ره پوید، هم در لحظه ها به (زیبا) روی می نماید و زیباشناسانه می زید

و هم در تمامی ابعاد دانش و فرهنگ و  آیین به پویش و پژوهش زیبایی می پردازد.»

  (سید عباس معارف)

                                                                                                  با سپاس بیکران

                                                                                                    گروه قاصدک

………………………………………………………………………………………………………………..

منبع: مجموعه مقالات زیبایی شناسی/محمد افروغ