دوستی یک مفهوم انسانی است که هر انسانی هم آن را ندارد.

دوستی یک مفهوم انسانی است که هر انسانی هم آن را ندارد. دوستی، دوست داشتن، دوست پیدا کردن، و دوستی کردن یکسری مبانی و أصول دارند. ما دیگر آموزش زندگی نداریم، به مدرسه می رویم و یکسری مطالب رو یاد می گیریم ولی جایی نیست که زندگی را به ما یاد بدهد.

در ایران باستان ٢ نوع آموزش بوده:
١- آموزش برای عوام ؛ که عوام معلم داشتند و علم یاد می گرفتند.
٢- آموزش برای خواص؛ که علاوه بر معلم، مودِّب هم داشتند که به آنها أدب می آموختند.
برای أدب ابزار های خیلی پیشرفته ای داشتند که ٢ مورد انها ١- پند نامه ها و ٢- اندرزنامه ها
بوده اند که در این کتابها نحوه ی کِیف کردن خویشتن از زندگی بدون آزار دادن دیگران را یاد می دادند.

به این دلیل نمی دانیم که چرا غیر از غذا خوردن از چه چیزی کِیف می کنیم ، زیرا این فرصت را به خودمان نداده ایم و پیش نیامده است تا از خود سوال کنیم که چه چیزی میخواهیم؟ این سوال بنظر سوال ساده ای است ولی در عین حال خیلی سخت است.

خواستن یک اقدام اساسی انسان شدن است.
یک عنصر اساسی انسان شدن است. اگر نخواهیم، انسان نمی شویم. و  موجودات زنده ی شِبهِ انسانی زیادی هستند که خواست ندارند و انسان نیستند، بلکه شِبهِ انسانند. یعنی مشخص نیست با زندگی شان چه کار می کنند و برای چه این کار را می کنند؟

یک علت اصلی این فقدان خواست، کمبود رشد کردن مان است. رشد کردن به مدرک ربطی ندارد. برای اینکه کیفیتی را در خودمان رشد بدهیم هیچ محدودیت سنی وجود ندارد. در هر حیطه ای از زندگی، آدمی می تواند کیفیتی را در خود رشد دهد.
پیری، زمانی شروع می شود که نتوانید نکات مثبت در نسل بعدی را ببینید. آدم پیر کسی است که فکر می کند معیار زندگی فقط و فقط تجربه ی خودش است.

همچنین علاوه بر تکنولوژی و فناوری ٢ عنصر کیفیت روابط و کیفیت زیست، در کشف خواست های زندگی و رشدمان تأثیر گذارند.

و در آخر؛
رشد کردن ٢ شرط دارد:
١- تأثیر پذیرفتن
و
٢- تأثیر گذاشتن.
اگر روی دیگران تأثیری نداشته باشید، دیگران نیز نمی توانند تأثیر رشد دهنده ی در زندگی تان داشته باشند، باید در هر زمینه ای تأثیر بپذیریم و تأثیر بگذاریم.

با هزاران سپاس بیکران
وحیده فتحی