تعامل والد-کودک و رشد شناختی کودکان ناشنوا

از هر ۱۰۰۰ کودک آمریکایی تقریبا یکی ناشنوا به دنیا می اید.(اداره خدمات بهداشتی و انسانی

آمریکا،( ۱۹۹۹aوقتی یک کودک ناشنوا نمی تواند با والدین و سایر مراقبان به طور کامل ارتباط

برقرار کند، رشد او شدیدا لطمه می بیند.مقایسه فرزندان ناشنوای والدین شنوا با فرزندان ناشنوای

والدین ناشنوا نشان می دهد که عواقب ناشنوایی برای رشد زبان و شناخت کودکان، با درنظر گرفتن

بستر اجتماعی، تفاوت دارد.

بیش از ۹۰% کودکان ناشنوا، والدین شنوا دارند. این کودکان در دوران نوپایی و واوایل کودکی اغلب

از نظر رشد زبان و بازی پیچیده وانمود کردن، عقب می افتند.بسیاری از آنها در اواسط کودکی

عملکرد ضعیفی در مدرسه دارند و مهارتهای اجتماعی انها ضعیف است.با این حال،

 فرزندان ناشنوای والدین ناشنوا، از این مشکلات نجات می یابند! زبان آنها (استفاده از اشاره) و

 پختگی بازی آنها، با کودکان شنوا هم طراز است.فرزندان ناشنوای والدین ناشنوا، بعد از وارد شدن

به مدرسه، به راحتی یاد می گیرند و با بزرگسالان و همسالان کنار می آیند (بورنشتاین و همکاران،

۱۹۹۹b؛ جامیسون ۱۹۹۵b؛ اسپنسر ولدربرگ، ۱۹۹۷)این تفاوتها را می توان در ارتباط اولیه

والد-کودک ردیابی  کرد.والدین شنوای کودکان ناشنوا در اغاز نوباوگی کمتر راه گشا هستند.

در انجام توجه مشترک  و رعایت کردن مکالمه، کمتر کارامد بوده و بیشتر رهنمودی و

مزاحم هستند (میداو- اورلانز و اشتاین برگ، ۱۹۹۳؛ اسپنسر و میدو، ۱۹۹۶). والدین شنوا، هنگام

کمک کردن به فرزندان پیش دبستانی  ناشنوای  خود برای حل کردن معمای دشوار، نمی توانند کمک

کلامی و غیرکلامی خود را با نیازهای

 فرزندانشان تنظیم کنند (جامیسون، ۱۹۹۴،۱۹۹۵a). کیفیت تعامل بین فرزندان ناشنوا و

 والدین ناشنوا، در مقایسه، به تعامل بین فرزندان شنوا و والدین شنوا شباهت دارد.

کودکانی که ارتباط انها با والدینشان محدود و کمتر باعاطفه بوده است، از نظر کنترل کلامی بر

رفتارشان از همسالان خود عقب هستند- که منظور، فکر کردن قبل از اقدام و برنامه ریزی است.

 فرزندان ناشنوای والدین شنوا، غالبا مشکلات کنترل تکانه دارند (هاریس، ۱۹۷۸)والدین

 شنوا، مقصر مشکلات فرزندان ناشنوای خود نیستند.در عوض، آنها فاقد تجربه ارتباط دیداری

هستند که والدین ناشنوا را قادر می سازد به راحتی نیازهای فرزند ناشنوای خود را برآورده سازند.

والدین ناشنوا می دانند که باید قبل از تعامل با فرزندشان منتظر بمانند تا او به آنها نگاه کند. والدین

شنوا  در حالی که توجه فرزندانشان به جای دیگر است صحبت می کنند و ژست می گیرند-

راهبری که در مورد کودکان شنوا، و نه ناشنوا نتیجه بخش است. والدین شنوا، زمانی که

فرزندشان آشفته است و بی اعتناست،معمولا احساس ناامیدی می کنند و کنترل کننده تر

می شوند (جامیسون، ۱۹۹۴، ۱۹۹۵a). از این گذشته، آموختن زبان اشاره تکلیف بزرگی

است که به سالها تلاش نیاز دارد و تعداد کمی از والدین شنوا در آن خبره می شوند.

تاثیر شنوایی بر رشد شناختی و زبان را با در نظر داشتن تاثیر آن بر والدین و سایر افراد مهم در

زندگی کودک، بهتر می توان درک کرد. کودکان ناشنوا، برای ایجاد شرایط طبیعی یادگیری،

 به الگوهای زبان- بزرگسالان و همسالان ناشنوا- نیاز دارند و باید به والدین شنوای آنها یاد داد

که چگونه با فرزند ناشنوای خود به صورت دلسوزانه تعامل کنند.

                                                                                                     با سپاس بیکران

                                                                                                      گروه قاصدک

      ………………………………………………………………………………………………………

منبع: روان شناسی رشد- جلد اول- مولف: لورای برک- مترجم: یحیی سید محمدی