” به نام نامی دوست “

ای که تورا پس از چهار نسل پیاپی، پس از یک قرن مدام بر سر راه

اجداد بزرگ و پاک نهادم یافته ام! من به تو محتاجم، باش! ای که تو

را نمی دانم چه بنامم، همه ی کلمات با آنچه میان من و توست بیگانه اند،

کلمات خدمتگزاران پست دیگرانند و من هیچ کلمه ای را برای گفتگوی با

تو شایسته تر از ” سکوت ” نیافته ام! آیا سخن مرا می شنوی؟ هر جا هستی،

لحظه هایی را برای شنیدن سخنان من به گوشه ی ساکتی پناه بر و به من

گوش ده، آیا در آن لحظاتی که همه جا در سکوت آرام گرفته است و همه چیز

خاموش شده است صدای مرا نشنیده ای که با تو سخن می گویم؟ من همواره

در خلوت غمگینم با تو گفتگو دارم، تو در تنهایی من همیشه هستی، هرگاه که

به انزوای خاموشم سر می کشم تو حاضری و با چهره ی مهربان و لبخند

نوازشگر و نگاه های تسلیت بخش خویش پیشم می خزی، گرد ملال را از

رخسار خسته ام می زدایی، لبخند امید بر لبان تلخم می نشانی، تسکینم می دهی

آرامم می کنی، توانم می بخشی، جانم می دهی، امیدوارم می کنی، مرا به یادم

می آوری، سیرم می کنی، سیرابم می کنی، مغرورم می کنی، خودخواهم می کنی،

تلخی ها را از جانم می شویی، جراحت ها را در قلبم مرهم می نهی، دردها را در

روحم التیام می دهی، رنج ها را در جانم محو می کنی، تو اکسیر منی، تو معنی

زندگی منی، تو سرمنزل هر سفر منی، تو سرچشمه ی هر عطش منی، تو خوب ترین

من های منی، تو روح کالبد منی، تو نگاه چشم منی، تو نبض رگهای منی، تو تپش دل

منی، تو گرمای تن منی، تو وزن بودن منی، تو دم هر نفس منی، تو هر لحظه ی عمر

منی، تو مخاطب هر خطاب منی، تو گیرنده ی هر نامه ی منی، تو منادای هر ندای

منی، زیبایی هر لبخند تویی، شهد هر بوسه تویی، شکر هر شربت تویی، نشئه ی هر

شراب تویی، گرمی هر امید تویی، نازکی خیال تویی، قامت آرزو تویی، پرتو هر شعله

تویی، جاذبه ی زمین از تو است، خرمی بهار از تو است، سبزی سبزه ها تویی، آبی

آسمان تویی

نخلستان علی تویی، درخت بودی بودا تویی، آتش طور موسی تویی،

آه! این تصویر آشنا تصویر کیست؟

با سپاس بیکران

گروه قاصدک

……………………………………………………………………………………………………….

منبع: هبوط در کویر/ دکتر علی شریعتی